Βρίσκεται στο στενότερο σημείο του πορθμού του Ευρίπου και αποτελεί μια από τις τελευταίες “ολισθαίνουσες” συρταρωτές γέφυρες του κόσμου. Το σήμα κατατεθέν της Χαλκίδας έχει δύο λωρίδες κυκλοφορίας και πεζοδρόμια για τους πεζούς. Επιπλέον, ανοίγει κάθε βράδυ, επιτρέποντας στα σκάφη να περάσουν από το στενό. Το σουρεαλιστικό πηγαινέλα των γαλάζιων νερών θεωρείται κλασικό σημείο για ρομαντζάδες. Από εδώ ο επισκέπτης μπορεί να παρατηρήσει το μοναδικό φαινόμενο της παλίρροιας, πόλο προσοχής και περιέργειας μέσα στα χρόνια από αστροφυσικής, γεωφυσικής, αλλά και φιλοσοφικής άποψης.

Αποτελεί ένα ξεχωριστό αξιοθέατο της πόλης, ένα τεχνολογικό φαινόμενο. Έπειτα από 8 χρόνια εργασιών, ένωσε την Εύβοια με τη Βοιωτία, εξοικονομώντας χιλιόμετρα και χρόνο για τους επισκέπτες, καθώς η προσέγγιση στη Χαλκίδα έγινε πολύ πιο σύντομη.

Xτίστηκε πάνω σε ερείπια αρχαίων ναών από τους Οθωμανούς το 1684 ως προστασία ενάντια στους Ενετούς, εμποδίζοντας τον Φραγκίσκο Μοροζίνι να κατακτήσει τη Χαλκίδα στη διάρκεια του ενετοτουρκικού πολέμου. Ο δυτικός προμαχώνας του φρουρίου στο τέλος του ανηφορικού δρόμου πίσω από την εκκλησία του Προφήτη Ηλία, που χρονολογείται από το 1895, λειτουργεί ως εκθεσιακός χώρος. Παρουσιάζεται στην έκθεση η διαχρονική ιστορία της πόλης της Χαλκίδας και δίνονται παράλληλα πληροφορίες για τις κυριότερες εθνότητες που κατοίκησαν στην πόλη και διαμόρφωσαν τον πολυπολιτισμικό της χαρακτήρα.
Εύκολα επισκέψιμο με τροχοφόρο όχημα ως την πύλη του, ενώ στο τουριστικό περίπτερο που λειτουργεί μπορείτε να απολαύσετε την μοναδική θέα σε όλη την πόλη με τον καφέ σας.

Χρονολογείται από το 1905. Τα τρένα από εδώ συνδέουν τη Χαλκίδα με την Αθήνα και το λιμάνι του Πειραιά σε καθημερινή βάση. Αποτελεί κτήριο χαρακτηριστικής αρχιτεκτονικής και ίσως είναι ο μοναδικός σιδηροδρομικός σταθμός στην Ελλάδα που «αγκαλιάζει» τη θάλασσα.

Πολιούχος της πόλης.  Παλαιοχριστιανική εκκλησία που οικοδομήθηκε τον 6^ο μ.Χ. αιώνα αποτελεί μια από τις παλαιότερες εν λειτουργία στον κόσμο. Ναός που ανοικοδόμησαν οι Ενετοί τον 13^ο αιώνα με άριστα δείγματα ενετικής τέχνης -ίσως μεταφέρθηκαν στη Χαλκίδα από τη Βενετία. Κατά την οθωμανική εποχή, από το 1470, με την άλωση της Χαλκίδας από τους Τούρκους, λειτουργούσε ως τζαμί και αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη, στάβλος και αμαξοστάσιο. Προς τιμήν της πραγματοποιείται ετησίως ένα εβδομαδιαίο μεγάλο παζάρι στις 26 Ιουλίου.

Eγκαταστάθηκε το 1947 σε πρώην κτήριο συγκεντρώσεως των Τούρκων κατά τη διάρκεια του Ελληνοτουρκικού πολέμου το 1912.

Η Δημοτική πινακοθήκη λειτουργεί στο σωζόμενο μέρος του βιομηχανικού κτηρίου του Α.Σ.Α.Χ., που στεγαζόταν στον παλιό αλευρόμυλο «Η Δήμητρα» του 20^ου αιώνα. Πετρόχτιστο στα πρότυπα των βιομηχανικών εγκαταστάσεων της εποχής. Το νέο πολιτιστικό κέντρο ολοκληρώθηκε το Φεβρουάριο του 2014 και αποτελεί το τέταρτο Δημοτικό κτήριο στο παραλιακό μέτωπο της πόλης.

Αποτελεί το μοναδικό ενετικό κοσμικό κτήριο που σώζεται στην πόλη της Χαλκίδας. Ένα σπάνιο αρχιτεκτονικό οίκημα που συνδυάζει ενετική και οθωμανική αρχιτεκτονική. Ανήκε στον τελευταίο Ενετό διοικητή της Χαλκίδας Πάολο Eρίτσο, που απεβίωσε με φρικτό τρόπο από τους Οθωμανούς κατακτητές της πόλης το 1470. Με την ατμοσφαιρική του ιστορικότητα αποτελεί ιδανικό χώρο για αριθμό εκδηλώσεων του δήμου.

Ιδρύθηκε το 1981 από την Εταιρεία Ευβοϊκών Σπουδών σε συνεργασία με τον δήμο Χαλκιδέων. Η συλλογή του σήμερα αριθμεί περισσότερα από 1.200 εκθέματα και περιλαμβάνει σπάνια αντικείμενα, όπλα, νομίσματα, παραδοσιακές ενδυμασίες. Στεγάζεται στις τρεις άκρως εντυπωσιακές γοτθικές αίθουσες, που απέμειναν από το ιστορικό κάστρο Νεγκρεπόντε. Η παλαιότερη έκθεση είναι μια παλιά κυψέλη που χρονολογείται από το 1920.

Στην  πλατεία Πεσόντων Οπλιτών προβάλλει το μοναδικό τζαμί της πόλης, που σώζεται μέχρι σήμερα. Το μνημειώδες πρώην τζαμί του Εμίρ Ζάδε του 15^ου αιώνα με τον εντυπωσιακό θόλο και μια λαξευμένη αραβική επιγραφή στο κατώφλι. Χρησιμεύει πλέον ως εκθεσιακός χώρος μιας αξιόλογης συλλογής κυρίως βυζαντινών και μεταβυζαντινών γλυπτών, ψηφιδωτών και κεραμικών. Η βάση του μιναρέ εξακολουθεί να υπάρχει.

Μόλις 50 μέτρα μακριά από το τζαμί του Εμίρ Ζάδε αναζητήστε μια αραβικού τύπου μαρμάρινη κρήνη, που κατασκευάστηκε το 1665 κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου της Χαλκίδας, με ανάγλυφο διάκοσμο, χαραγμένες επιγραφές με προσευχές και δεήσεις, καθώς και πληροφορίες για τη συντήρηση και την κατασκευή της. Από το 1937 έχει ανακηρυχθεί σε ιστορικό μνημείο τόσο το τζαμί όσο και η αραβική κρήνη.

Αρχοντικό μνημείο αστικής αρχιτεκτονικής της Τουρκοκρατίας. Ένα από τα λιγοστά αρχοντικά που σώζονται πλέον στον ιστορικό οικοδομικό ιστό της Χαλκίδας. Μετά το 1910 και πριν τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο το αρχοντικό μετατράπηκε σε ξενοδοχείο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου χρησιμοποιήθηκε σαν γυναικείες φυλακές, στη συνέχεια στέγασε το «Εκκλησιαστικό Ορφανοτροφείο Χαλκίδας» μέχρι περίπου το 1950.

Ενας τόπος λατρείας με ιδιαίτερη σημασία για την πόλη, καθώς η εβραϊκή παρουσία στη Χαλκίδα έχει ιστορία 2.500 ετών. Θα πρέπει να τονιστεί στο σημείο αυτό, πως ο παλαιοχριστιανικός ναός της Αγίας Παρασκευής μαζί με το Τζαμί, αλλά και την Εβραϊκή Συναγωγή υπενθυμίζουν εμφαντικά το πολυπολιτισμικό παρελθόν της Χαλκίδας, στην οποία για αρκετούς αιώνες συμβίωναν κοινωνίες τριών διαφορετικών θρησκειών. Διαπιστώνεται πως σε έναν τόσο περιορισμένο χώρο συνυπάρχουν τρεις διαφορετικές θρησκείες: χριστιανισμός, ισλαμισμός, αλλά και ιουδαϊσμός.

Στεγάζεται σε τρεις αίθουσες ενός ωραιότατου νεοκλασικού κτηρίου, αρχών του 20^ου αιώνα. Εκτίθενται ευρήματα από ανασκαφές διάφορων σημείων της πόλης, των γύρω περιοχών και άλλων θέσεων της νήσου. Περιγράφεται ως ένα μικρό κτήριο με πολλούς κρυμμένους θησαυρούς, που χρονολογούνται από την παλαιολιθική περίοδο έως τον 3^ο αιώνα μ.Χ, ύστερη ρωμαϊκή περίοδος.

Το αρχιτεκτόνημα -χαρακτηρισμένο διατηρητέο μνημείο- της Δημοτικής Αγοράς, που οι Χαλκιδαίοι ελπίζουν ότι θα δουν να αναγεννάται. Ένα παλιό κτίσμα που κάποτε χρησίμευε ως δημοτική αγορά.

Αρχαΐζουσας αρχιτεκτονικής μέγαρο, οικοδομήθηκε σε οικόπεδο που παραχώρησε ο Δήμος Χαλκιδέων, από υλικά των κατεδαφιστέων παλαιών τειχών. Το 1902 δημοπρατήθηκε η μελέτη του έργου και ανατέθηκε στον Ποθητό Καμάρα. Τα εγκαίνια έγιναν το 1909.
Αποτελεί δωρεά του Α. Συγγρού.

Εντυπωσιακό αρχοντικό της οικογένειας Μάλλιου, σημερινή ιδιοκτησία του Δήμου Χαλκιδέων, κοσμεί το κρηπίδωμα στη βόρεια πλευρά της παραλίας της Χαλκίδας και τραβά τα βλέμματα με το χαρακτηριστικό χρώμα, τις μαρμάρινες λεπτομέρειες, τα αετώματα. Κτίσμα του 1884 από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Φλεγκίς, προσαρμοσμένο εντυπωσιακά σε έναν βράχο εκτεθειμένο στη θάλασσα του Ευβοϊκού και από τις τρεις πλευρές του. Αγοράστηκε από τον έμπορο Βασίλειο Μάλλιο το 1890. Το 1916 φιλοξένησε για έξι μήνες τον βασιλιά Πέτρο Α΄ της Σερβίας με την ακολουθία του, ενώ στη διάρκεια της Κατοχής λειτούργησε ως γερμανικό διοικητήριο. Ο τελευταίος κληρονόμος Νικόλαος Μάλλιος, γιος του Βασίλειου, το κληροδότησε στο δήμο Χαλκιδέων, για να χρησιμοποιηθεί το οίκημα ως Μουσείο, Πνευματικό Κέντρο ή Βιβλιοθήκη. Έτσι σήμερα στεγάζει την Εστία Γνώσης της Χαλκίδας.

Ένα εντυπωσιακό διώροφο νεοκλασικό οίκημα του 1891, της οικογένειας Μάλλιου. Την όψη της οροφής του κοσμούν τέσσερα χαρακτηριστικά πήλινα αγάλματα με μορφές δύο γυναικών και δυο ανδρών. Σήμερα το κτήριο φιλοξενεί το Λύκειο των Ελληνίδων και τα γραφεία της Εταιρείας Ευβοϊκών Σπουδών.

Το τριώροφο νεοκλασικό Μέγαρο Κότσικα με τους χαρακτηριστικούς τρούλους, με στοιχεία μπαρόκ και ιταλικού εκλεκτικισμού. Σήμερα στεγάζεται το δημαρχείο της πόλης. Αγοράστηκε το 1904 από τον έμπορο Κότσικα ως ένα παλιό εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο. Δύο χρόνια μετά, στην ίδια θέση υψώθηκε το σημερινό κτήριο, γνωστό για την αρμονική του αρχιτεκτονική. Έξω ακριβώς από το εντυπωσιακό κτίριο του Δημαρχείου, προς την πλευρά της παραλίας, ξεχωρίζει η προτομή του Αριστοτέλη, που στήθηκε προς τιμή του μεγάλου φιλοσόφου, ο οποίος γεννήθηκε από Χαλκιδαία μητέρα και πέθανε στη Χαλκίδα το 322 π.Χ.

Φημίζεται για τους περίτεχνους τρούλους και τις εκπληκτικές τοιχογραφίες της. Κατά τη διάρκεια των οθωμανικών χρόνων βρισκόταν εδώ το περίφημο τζαμί Ursi.

Στην πολυετή  λειτουργία της έχει συγκροτηθεί μία αξιόλογη συλλογή βιβλίων, περιοδικών και οπτικοακουστικού υλικού, που καλύπτει αντιπροσωπευτικά όλο το φάσμα της ανθρώπινης γνώσης. Παράλληλα διοργανώνει εκθέσεις, διαλέξεις, ημερίδες, πραγματοποιεί προβολές μορφωτικών ταινιών σε μαθητές, συνεργάζεται με άλλους φορείς για την προώθηση και προαγωγή της πνευματικής και πολιτιστικής ζωής καθώς και της πολιτισμικής κληρονομιάς του τόπου.

Πρόκειται για κτίσμα του 18^ου αιώνα. Το 1878 χρησιμοποιήθηκε ως δημοτικό ρολόι, το 1900 ως σεισμολογικός σταθμός, ενώ το 1940 τοποθετήθηκε μία από τις σειρήνες για την αεράμυνα της πόλης, όπου και οφείλεται η ονομασία του κτηρίου.

Bρίσκεται ανάμεσα στα λίγα κτήρια που έχουν απομείνει να θυμίζουν τον αρχιτεκτονικό πλούτο της πόλης. Πρόκειται για ένα όμορφο τουρκικό κτίσμα σε μακεδονική αρχιτεκτονική, που χρησιμοποιήθηκε ως εξοχική κατοικία του Ομέρ Πασά. Μετά την απελευθέρωση της Χαλκίδας από τους Τούρκους το 1833, αγοράστηκε από τον ήρωα της επανάστασης του 1821, Νικόλαο Κριεζώτη. Σήμερα στεγάζονται εκεί τα ενδιαφέροντα Αρχεία της  Χαλκίδας.

Η Μητρόπολη της Χαλκίδος, ο Άγιος Δημήτριος, χτίστηκε το 1837 μετά την απελευθέρωση της πόλης.

Αποτελούμενη από μια κύρια αίθουσα και παράπλευρα οικοδομήματα, που έχουν ταυτιστεί με γυμνάσιο και λουτρό. Διατηρούνται μονάχα τα θεμέλια και σε πολύ καλή κατάσταση μεγάλα τμήματα ψηφιδωτών δαπέδων, που απεικονίζουν ανδρικές μορφές και αγωνίσματα. Βρίσκεται στη θέση Μπέη Μαξέ στην περιοχή Δάριγκ.

Ιδρύθηκε το 2017 στους χώρους μιας παλιάς οινοπνευματοποιίας, η οποία αποτελεί μνημείο πολιτισμικής κληρονομιάς και τεκμήριο της σημαντικής βιομηχανικής δραστηριότητας της πόλης κατά τον προηγούμενο αιώνα. Η μόνιμη­ έκθεση του μουσείου ξετυλίγει­ το παρελθόν της Εύβοιας και της Σκύρου από την προϊστορία μέχρι τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους, μέσα από τέσσερις θεματικές: την πολιτειακή οργάνωση, την οικονομία, τη θρησκεία και την έννοια της πολιτισμικής ταυτότητας.

Ιερός χώρος στην είσοδο της πόλης, αφού η λατρεία της νύμφης  Αρέθουσας είχε πρωταρχική σημασία για τους κατοίκους της πόλεως. 

Ιστορικός ναός της πόλης, κτισμένος το 1868 πάνω στα ερείπια παλαιοχριστιανικής βασιλικής.

Βορειοανατολικά από το εκκλησάκι του Αγίου Στέφανου σώζεται μια κλίμακα λαξευμένη σε φυσικό βράχο τεσσάρων βαθμίδων, που πιθανόν οδηγούσαν σε επιτύμβιο βωμό, στο «ανάκτορο της βασίλισσας Αρέθουσας», σύμφωνα με την τοπική παράδοση.

Αποτελούν τμήμα υδραγωγείου με 12 μεγαλοπρεπείς ακέραιες καμάρες με αψίδες και 3 κολώνες χωρίς αψίδες. Το σκηνικό είναι εντυπωσιακό και θα τραβήξει την προσοχή σας αν περάσετε από εκεί, κυρίως τις βραδινές ώρες, οπότε και φωταγωγείται. Παλιότεροι ερευνητές και περιηγητές, υποστήριξαν ότι η κατασκευή του υδραγωγείου ήταν ενετική πρωτοβουλία. Νεότερες έρευνες όμως προσανατολίζονται στην οθωμανικότητα του έργου, που μάλιστα χρονολογείται  γύρω στο 1623. 

Ο φάρος της Κακής Κεφαλής κατασκευάστηκε το 1886. Ο πύργος είναι τετράγωνος, χτισμένος με πέτρα και είναι από τους λίγους επανδρωμένους φάρους. Το ύψος του πύργου του είναι 12μ. και το εστιακό του ύψος 21μ. από την επιφάνεια της θάλασσας. Βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της πόλης της Χαλκίδας στο ακρωτήριο με αυτό το όνομα. Πλέον έχει διαμορφωθεί σε πάρκο και ονομάζεται πάρκο Υποσμηναγού Δημήτριου  Στρατάκια.

Στη μικρή παραλιακή και εύφορη πεδιάδα, που σχηματίζεται πέντε χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Χαλκίδας, άκμασε κατά την περίοδο της πρώιμης Χαλκοκρατίας ένα οικιστικό παραθαλάσσιο κέντρο με χαρακτήρα πόλης, μοναδικό σε έκταση για τα δεδομένα του ελληνικού χώρου. Λειτουργούσε ως εμπορικό κέντρο με πρόσβαση στη θάλασσα και σιτοβολώνες, που συγκέντρωναν το σιτάρι από τις πεδιάδες του Ληλαντίου και τροφοδοτούσαν τις Κυκλάδες. Το πιο ενδιαφέρον, όμως, κομμάτι του αρχαιολογικού χώρου είναι το εξαιρετικά εκτεταμένο νεκροταφείο, με πλήθος κτερισμάτων που αποδεικνύουν τη σημασία της περιοχής σαν σταυροδρόμι πολιτισμών. Η αρχαιολογική έρευνα έδειξε ότι μεγάλο μέρος της πρωτοελλαδικής Μάνικας καλύπτεται από τα νερά του Ευρίπου. Η Μάνικα θεωρείται ως η προϊστορική Χαλκίδα. Μάλιστα η μεγάλη εξειδίκευση των κατοίκων στη μεταλλουργία και στο εμπόριο του χαλκού, συνετέλεσε στο να πάρει το όνομα «Χαλκίς» ήδη από την 3^η χιλιετία π.Χ.